Dating a Geek - Crimson Skye (i love reading books .txt) 📗

his short response. Kung minsan kasi akala mo seryoso yon pala nangti-trip lang ito.

“Alam mo na ba ang balita?” Seryosong tanong nito.

Hindi siya sumagot. Instead he waited for the next phrases na sasabihin nito.

“Professor Morgan is dead. Nakita nalang ang sasakyan pati ang katawan nya sa may bangin early this morning. Tss. Can you believe that?”

Hindi siya makapaniwala sa narinig at agad na chineck ang local news. Kilalang Professor ito kaya imposibleng walang balita tungkol dito. And he proved that Arthur was right. Yon pa naman ang naiisip nyang konsultahin sa puzzling chemical composition na hawak nya.

 “Tingin namin may foul play,” dagdag pa ng kaibigan nya.

For a moment, there was silence. “Sige. Usap nalang tayo after class.” He ended the call. Ano naman kayang posibleng dahilan ng pagpatay sa college isang professor kung may foul play man? Naisip pa naman nya itong hingan ng tulong. Yon pala he was mere too late. Nakita nyang paparating na ang professor nila kaya pumasok na sya ng classroom. Paige was staring at him with quizzical eyes. Nakita siguro nito na may kausap siya which is a very rare thing for him. Hindi sya sumasagot ng mga tawag kung saan-saan pero dahil sa signal inference na ginawa niya. Wala nang makaka-wiretap sa tawag na yon.

Stephen just smiled and went to his seat beside Paige. Imbes na makinig sa lesson na wala naman siyang kinalaman yong files na galing kay Arthur ang pinag-aaralan niya. Inuna nya ang sa mga Gregory. May mga pictures itong kasama at ilang photographs galing sa piling newspapers at magazines na involve ang mga ito. Pati mga private photos sa mga resort kung saan ito nakitang nagbakasyon ay meron din. San kaya pinagkukuha ng lalaking yon ang mga pictures na ‘to?Maraming koneksyon ang magkapatid na yon kaya hindi na rin nakapagtataka.

George Gregory Launches His New Vintage Line. Ito ang headline na nakaflash sa isang newspaper na nakabase sa Thailand ilang buwan pa lang ang nakakalipas ng ma-published ang issue.

Thailand? Laganap ba sa buong mundo ang  family business ng mga yon?

Ayon sa nakalagay sa balita, nag-launch ito ng panibagong product line. Kung dati naka-focus lang sa wine industry ang mga ito ngayon pati mga antique ay isinama na sa mga collection nito. Anong kinalaman ng wines industry sa pangungolekta ng mga antique. Lalo pa siyang nagulat ng mabasa ang isang statement na sinabi nito sa isang prescon:

“It’s my son's hobby. At mukhang nahawaan nya ako.”

He sneered. Sana lang totoo ang sinabi nito dahil wala naman sa mukha ng Christopher na yon ang pangunolekta ng mga antique. Baka babae pa maaari. Nag-open rin ito ng isang Art Center dun kung saan daw ini-exhibit ang mga nasabing antique. Sunod na nag-appear ang picture nito sa launching ng nasabing Art Center. Maraming kilalang tao ang nakunan sa litrato. Isang pamilyar na mukha ang agad nyang nakilala. Si Ranon Milevski, isang Russian businessman na nasasangkot sa 50 Million Dollar Statuette case. Nagtatago ito at pinaghihinalaang bumalik sa Russia para magpalamig. Ganun ba ka-close ang dalawa para dumalo pa ito sa launching ng Art Center nito? Hindi rin nya inaasahang mahagip pa ito ng camera. He suddenly had a thought na maaaring may alam rin ang George Gregory na yon sa nawawalang statuette or even more.

“Pst!” Si Paige. May pagtaas pa ang dalawang kilay nito na parang curious kung anong pinagkakaabalahan niya sa cellphone. “Hindi ka nakikinig no?”

He shook his head and locked his phone. Tyak na mangungulit ito kapag hindi nya itinigil ang ginagawa nya. Tinago ko na po. Senyas nya dito saka ipinakita ang dalawang kamay. Wala na o nasa bulsa ko na. Sign language lang ang gamit niya. 

Tumango naman ito. “Good…!” May pagthumbs-up pa.

Psh. Parang bata. He looked around and saw that only some are listening. Yong iba may kanya-kanyang topic na. Nang hindi na ito nakatingin ay pasimple ulit nyang kinuha ang cellphone. He was suddenly hit by a piece of crumpled paper in the face. “Ano ba?” Inis niyang tanong. Si Paige ang bumato nun. Nakatingin pa ito sa kanya with her reproaching eyes. He sighed and hurriedly leave the room ng walang pasabi. Nainis na kasi sya dito.

Hindi magkaintindihan sa pagtawag kay Stephen si Paige. Si Nicholas naman ay naguguluhan at nakatingin lang. Fifteen minutes pa bago matapos ang klase nila. Napakamot si Paige sa ulo niya. “Patay…” Bulong niya sa sarili. “…nagalit yon.” Hindi naman nya sinasadyang patamaan ito. Okay na kahit yong cellphone lang kaso ang masama e sa mukha pa natamaan. Sana lang hindi malakas ang pagkakabato niya.

Their class ended with Paige wearing her worried face. Hindi siya mapakali dahil tiyak hindi na naman siya papansinin ni Stephen mamaya. May utang pa naman sya dun. Baka nga lagyan nito ng interest yon!

“Ano bang nangyari?” Usisa ni Nicholas.

Napabuntong-hininga siya. “E kasi yong kauri mo — …” Natigilan siya ng marealize ang sinabi. Kauri mong geek sana ang sasabihin nya pero baka ma-offend nya si Nicholas na maang sa narinig. Umiling siya. “Ang totoo kasi… kasalanan ko kaya nag-walk out si Stephen.” May pabato-bato pa kasi siyang nalalaman e. She can’t understand why she’s acting strange lately. Ramdam nyang may nagbago sa kanya. Nagagawa na nyang hindi magalit o mainis ng todo. She can control herself now. And she felt lighter than usual. Mukhang bumalik na ang old self nya. The once spirited Paige that she barely knew.

“A, Paige.” Nicholas started. Katatapos lang nito makipag-usap sa cellphone. “Mauna na pala akong umuwi sayo ha? Gusto sana kitang samahan sa pagsesenti mo dyan kaso tumawag ang kapatid ko, pinapasundo yong bunso namin. Naiwan daw ng school bus.”

Tumango siya. “Sige. Okay lang.” Nagsisimula pa nga lang siyang mag-senti iiwan na syang mag-isa nito. Idinaan nalang nya sa ngiti ang pagka-depress.

“Wag kang mag-alala. Maiintindihan ka ni Stephen. Mabait naman yon e.” Tinapik sya nito sa balikat. “Sige.” At naiwan na nga siyang mag-isa.

 

Ilang minuto nang nakaalis si Nicholas. Si Paige nalang ang tao sa classroom nila. Maloloka na sya sa kasasalita mag-isa kaya naisipan na rin nyang umuwi. Baka nakauwi na rin si Stephen. She grabbed her things and leave for the door. Malas pa niya at nasagi yong injured nyang kamay sa pinto. “Ouch!” Mangiyak-ngiyak niyang sabi saka tuluyang lumabas ng silid. Mabilis talaga ang karma. 

Chapter Twenty Five

She was on her way home at nakalabas na sya sa gate ng University nang makita ang naka-park na sasakyan ni Stephen sa di kalayuan. Kay Stephen ba yon? Anong ginagawa pa nya dito? She stopped for a while and continued, puckered brow. Sumilip siya sa opened window sa may passenger seat.

Stephen noticed her and blandly said, “Get in.”

Sumunod naman siya sa sinabi nito. “Akala ko umuwi ka na. May pamasahe naman ako e.” Mahinahon ang bungad niya dito. “Sorry nga pala kanina.”

“Just forget about it.” Narinig nyang reply nito saka nag-start ng sasakyan at umalis ng University. Sumulyap sya dito pero mas pinili nalang nyang manahimik. Nagsisimula na syang ma-awkward. Inaliw nalang nya ang sarili kakatingin sa mga nadadaanan nilang sasakyan. Later then, she noticed na hindi naman dun ang daan papunta sa Hotel. Maya-maya ay nasa harap na sila ng isang malaking shopping mall. Nag-park sila sa parking area nito at agad na pumasok sa loob. Ni hindi na nya nagawang magtanong. Basta susunod-sunod nalang sya dito.

“Hmm. May bibilhin ka ba?” She finally asked habang papasakay sila ng escalator.

“Meron.” Tipid na sagot nito.

Tss. Galit pa rin ba sya? Nag-sorry na naman ako e. Nakarma na rin nga ako kanina. Napasulyap siya sa kamay na may benda. She sighed and decided to shut her mouth up. Pumasok sila sa isang boutique at dumeretso sa men’s corner. Napa-wow naman siya dahil sa mga fashionable menswear na nandun. Tiningnan niya ang price tag at napalunok sa price ng mga ito. Triple ang halaga nito kung kukwentahin ang utang nya kay Stephen na kasama pa ang interest. Grabe. Grabe talaga. Hindi na niya tiningnan yong iba dahil masha-shock lang siya sa price ng mga tinda sa boutique na ‘yon.

Naglalakad-lakad sya nang masulyapan nya ang isang black na sweater. Maganda ang design kahit na panlalaki ito. Naisip nya si Stephen. Gusto nya sana itong ipakita baka sakaling magustuhan nito. Agad nya itong hinanap pero nawala nalang bigla. Hay! May sa multo talaga! Madaming customer sa boutique na yon na mukhang mayayaman pa kaya siguro hindi nya ito makita-kita. Magpa-panick na sana sya nang mapansin ito sa may bandang dulo na pumipili ng coat. Lumapit sya dito. Napataas pa ang kilay nito ng makita sya.

“Anong ginagawa mo naman dito? Men’s corner po ito.” Puna nito sa kanya.

Nagtaka si Paige sa tanong ni Stephen. Hindi talaga sila nagkakaintindihan kung minsan. Este most of the time pala. “Di ba may bibilhin ka?”

“Oo. Bakit parehas ba ang bibilhin natin?” Nakita ni Stephen na naguluhan si Paige. Ayaw kasi niyang sabihin dito na pumunta lang sila sa mall para bumili ng damit nito. “Dun ka na nga sa ladies’ area at pumili ka na nalang ng damit mo. I just bought you a pair yesterday para lang makapasok ka ngayon,” he explained habang tinitingnan ang isang cream-colored coat. Wala talaga syang balak bilhin ang coat na yon. Just to be normal and to conceal his purpose lang.

“Sigurado ka?” tanong ni Paige, confused sa narinig. “W-Wala akong pambayad. Kaw rin.”

Naisip nyang pagtripan ito. “Oww.. then?” Pansin nyang dumami ang wrinkle sa noo nito. “Dadamputin ka lang naman ng mga pulis at ikukulong. Pinakamataas na siguro ang tatlong araw. So, don’t worry that much,” he seriously added. Lalong naging puzzled ang mukha ni Paige. Madali rin pala itong mapaniwala. He smiled with content and said. “Kidding! Lakad na kasi. Shoooo!”

Iniexpect nyang lalabas na naman ang pagiging amazona nito but he was wrong. Ngumiti lang si Paige at umiiling saka umalis at pumunta na sa ladies’ area. He smiled to himself. Tinutupad ba talaga nito ang promise nito sa kanya? Seriously? Kung ganun e di magkakasundo na sila. He shove his hands into the pocket of his coat and secretly leave the boutique while Paige was busy in the corner at hindi sya napansing umalis.

Stephen just recently made his way out of the place when he spotted a common face, heading towards his direction. Si Mr. George Gregory yon kasama ang mga tauhan nito at dalawang Russian acquaintance. Sa porma at lakad ng mga ito mukhang kagagaling lang sa isang business deal. Pagmamay-ari nga pala ng mga Gregory ang mall na yon. In fact, kanina lang nya nalaman. Nakasulat sa mga documents na pinadala sa kanya ni Arthur lahat-lahat ng mga shares at rights nito. Ayon pa dito, nasa Russia ito at by next week pa ang inaasahang arrival nito. Anong dahilan at napauwi ito ng maaga? Nilampasan lang sya ng mga ito na dali-daling bumaba ng escalator. San kaya ang punta ng mga yon? They seemed to be in a haste. Nagkaroon tuloy sya ng urge na sundan ang mga ito nang maalala nya si Paige. Hindi naman nya pwedeng iwan nalang ito. Psh. Bakit ngayon pa nagpakita ang Gregory na yon? Darn! He drew out his phone and called Arthur.

“O, Stephen?” Tanong agad nito. “Got a problem dude?”

“Is George Gregory in Russia now?” Paglilinaw niyang tanong.

“Oo. Malakas ang radar ko. Next week pa ang balik nun!” Confident pa ang tono ng boses nito at halatang kumakain. Naririnig pa nya ang paglunok nito.

“So, you’re saying na clone lang ang nakikita kong George Gregory na bumababa ng escalator ngayon?” May