Dating a Geek - Crimson Skye (i love reading books .txt) 📗

halong sarcasm ang tanong nya dito habang nakatunghay sa railings ng mall at nakamasid sa mga ito.

Muntik namang mabulunan si Arthur sa sinabi nya. “W-What???!!! Na’san ka ba?”

“Nasa mall na pag-aari nila. And he was currently on his way out of here,” he calmly answered. “Sabihin nating nasa Russia sya in the past few days, anong namang posibleng dahilan at nandito na sya ngayon?”

“Hindi ko alam dude.” Arthur smirked. “Hindi ko naman kamag-anak ang lokong yan! Ang alam ko lang, kung ano mang dahilan yon… it would cost him something kaya napauwi agad. Hayaan mo, may kokontakin akong tao para mawala ang problema mo sa matandang Gregory na yan.”

Stephen sighed. “Sige. Give me updates.” He ended the call and went back inside. Sakto namang tapos na ring pumili ni Paige. Ngumiti ito sa kanya at ipinakita ang ilang pares ng damit na hawak-hawak nito. He smile forcibly at sinamahan na ito sa counter.

 

 

 

Chapter Twenty Six

Nasa sasakyan na sila ng magtanong si Paige. Napansin siguro nitong wala naman siyang binili na kahit ano. “Hindi mo binili yong coat?” She was referring sa coat na tinitingnan nya kanina which in fact, hindi naman talaga nya gusto.

“Hindi ko type ang design,” he blandly answered and drove away. His thought was on the case he was handling. Napapaisip siya kung anong nagtulak sa matandang yon para bumalik ng bansa ng wala sa oras.

Tumango si Paige, paniwalang-paniwala sa sinabi nya at nagawa pang magbigay ng sariling opinion nito. “Pangit nga ang design nun. Pero maganda ang kulay!” May pagtawa pa sa huli.

Stephen found himself smiling. Nawawala ang concentration niya dahil sa childish smile nito. She somehow had a point. Medyo maganda ang kulay nung coat pero panira yong design. May taste rin naman pala siya pag dating sa design. Napatingin si Stephen sa ayos ng buhok ni Paige pati sa boyish style ng pagdadala ng damit. Unfashionable nga lang pag dating sa sarili nya. He partly raised a brow and simpered.

Paige wonder kung bakit mistulang natatawa si Stephen. May nakita siguro siyang clown sa mall. She pouted and turned her look away. Feel nya kasi sya ang pinagtatawanan nito. Hindi lang nya mai-voice out baka kasi nako-conscious lang siya. Buti nalang at hindi traffic. Naging smooth ang byahe nila. Natatanaw na nya ang Grand Shire Hotel sa hindi kalayuan.

They reached the place within just a few minutes. Kahit ilang ulit na syang nakakapasok sa Hotel name-mesmerize pa rin siya sa ganda nito. Hindi pa rin ako makapaniwala na sa ganitong Hotel ako tutuloy. She suddenly paused and gazed back at Stephen na may dala ng pinamili nya. At sa isang suite with a guy pa. Kung buhay si mama, na-heart attack na siguro yon kahit sabihing nerdy -geek pa ang kasama ko.

Maya-maya pa ay nasa pintuan na sila ng suite. Stephen glanced at her habang binubuksan ito. “Nabili mo ba lahat ng kailangan mo?”

She think for a moment and nod. Nabili naman siguro nya lahat. Kung hindi lang kasi sya nanakawan. “Hmn. Salamat ha.” Sincere ang pagkakasabi nya dito. May pagka-awkward pa nga ang boses nya e.

Ngumiti naman sa kanya si Stephen. “Humahaba na ang listahan mo.”

She pouted. “Oo. Alam ko. Mababayaran rin kita.” Naalala niya yong sweater na binili niya. “Nga pala. Wait lang!” Papasok na sana sa si Stephen sa kwarto ng pigilan niya.

“Why?” Maang na tanong nito sa kanya.

Dali-dali nyang binuklat lahat ng pinamili nya para kunin ito. Ito yong nakita niyang black sweater sa boutique. Gandang-ganda siya sa design at hindi na napigilan ang sarili na kunin ito. Wala naman syang ibang pagbibigyan kaya ibibigay nalang nya kay Stephen.

Nakita ni Stephen lahat ng binili ni Paige. Puro T-shirt na may monochrome design at jeans ang laman ng shopping bag. Kung hindi ko alam kung sinong may-ari ng mga shopping bags na yon baka ang isipin ko matandang lalaki ang may-ari nun. He frowned ng makitang hindi ito magka-intindihan na parang may hinahanap. Pinipigilan lang nyang matawa dahil pati undies nito nabuklat na rin sa harap niya. He cleared his throat restraining a smile. Napatingin sa kanya si Paige, frowned. Then lately became aware about it kaya agad nitong kinuha at ibinalik sa bag. May pag-blush pa nga itong nalalaman which in one way, he thinks to be cute that made him secretly smile.  

Akala ni Paige nalimutang isama nung saleslady yong sweater. Nahihirapan pa naman syang magbuklat dahil sa sakit ng kamay nya. Muntik na tuloy syang mag-panick. Nailabas na nga nya lahat ng nasa shopping bag mahanap lang ito. Yon pala nasa ilalim lang at natabunan nung ibang damit. Pa-suspense pa nya itong iniabot kay Stephen.

“Ano naman ‘to?” Tanong nito sa kanya.

She made a face. “Hindi mo ba nakikita?” Pabiro niyang sagot and set a wide smile on her face.

He simpered. “I know. Ang ibig kong sabihin is... for what?”

“Wala. Nagustuhan ko lang. Too bad. Panglalaki kaya binigay ko nalang sa’yo,” came her answer.

“Hindi naman ako nagsusuot ng sweater e.”

Nanlaki ang mata ni Paige. Halatang nagulat ito sa sinabi ni Stephen. “A. Hindi ba?” Disappointed ang tono ng boses nito. “Sayang naman ang bili ko.”

He chuckled. “Bili ka dyan. Ako kaya ang nagbayad.”

Natigilan siya. “Babayaran ko naman sa’yo. Hindi pa lang ngayon. Heheh.” Reason out ni Paige saka ngumiti ng pa-inosente.

Pa-cute pa ‘tong isang ‘to. Tss. He shook his head. “Whatever.” Dumeretso na siya sa kwarto dala ang sweater na bigay nito.

Naiwan si Paige sa living room. “Tingnan mo yon. Hindi man lang nagpasalamat,” bulong niya sa sarili. Nagulat siya ng biglang nagbukas ang pinto ng kwarto nito.

Stephen stared at her for a while and said, “Thanks anyway.” The door closed again.

 

Masaya na si Paige. She even smiled after hearing it. Sincere naman ang pagkakasabi ni Stephen kaya okay na rin. Sana lang ibawas na nya yon sa utang ko. Unti-unti na nyang inayos ang gamit nya. Wala siyang cabinet kaya sa bag nalang siguro niya ilalagay yong mga gamit niya. Sanay naman siya sa ganun so it won’t make any difference. “Wish ko lang suotin rin ni Stephen yong sweater na yon. Ang ganda pa naman.” If only it would not be that awkward pag sya ang nagsuot hindi na sana nya ipamimigay yon. 

Pagkapasok sa kwarto ay agad na inalis ni Stephen ang salamin niya. He rubbed his lids and lay on the bed. There’s a lot to do but he wants to rest first. Masyado siyang naging busy sa loob ng two weeks na ‘yon. He still needs to dig deeper sa identity ng mga taong involved sa case lalong lalo na sa mag-amang Gregory. Pero sa ngayon, gusto nya munang magpahinga.

Umaga na ng magising siya. 7:00 am. Oras na naka-display sa digital clock na nakalagay sa ibabaw ng bedroom table sa tabi ng kama niya. What??!! It’s already 7:00?! Mali-late na sya sa klase nila. He even wonder kung gising na si Paige. But then, he lately realized that it was Sunday. Wala silang pasok sa ganung araw.

Stephen sighed as he sit on the side of his bed. Napapraning na ata siya sa dami ng iniisip. He reached for his phone. Nagulat siya sa dami ng text. It just all came from the same person. Tss. It’s her again. He opened one.

 

| How are you, babe? Namimiss mo na ba ako? |

 

He simpered. It was nice that she still remembered him. Matapos ma-check ang inbox niya ay itinabi na niya ang cellphone. Lalabas na sana siya ng kwarto ng mag-ring ito. Ayaw pa sana niya itong sagutin but he did in the end.

“Good morning,” bati ng isang sweet-sounding feminine voice sa kabilang linya. Stephen smiled but never breathe a word. Nagsalita ulit ito at may halo ng pagtatampo. “Makikinig ka nalang ba dyan at hindi mo man lang ba ako babatiin?

He smirked. “Good morning.”

Narinig nya ang pagbuntong-hininga nito. “Finally! I heard your voice. Alam kong hindi ka sumasagot ng mga hindi importanteng tawag kaya I was flattered na sinagot mo ang tawag ko.”

“May sasabihin ka pa ba?”

“Psh. Ano ba namang tanong yan?” Singhal nito sa kanya. “Minsan na nga lang ako tumawag e. Ganyan ka pa.”

It struck his heart. Minsan? Oo nga. Yon na nga ang problema e. Masyado tayong busy kaya wala na tayong time. Kung pwede nya sanang sabihin lahat ng yon. “Nagbibiro lang ako,” sabi niya. “So, how’s life?”

“As usual. Para namang bago ka. Ano pa bang dapat i-expect?” Malamyang sagot nito sa kanya. “And aside from that, boring. Wala ka kasi.”

Wala naman syang maisip na magandang isasagot so he just forcibly laughed. Doon rin nya na-realize na namimiss na nga nya ito. “Nasaan ka ba ngayon?”

“Germany,” maikli nitong sagot. “Sige. Tatawag nalang ulit ako if I had the chance. Laging busy e. Bye.”

Sabi na nga ba. He narrowed his eyes and said, “Okay. Bye.”

“I love you.”

For a moment, he was blank. Noon nalang ulit nya narinig ang salitang yon directly from her. He took a deep breathe. “Same here.” The words just barely came out. And the line went off. Wala na syang naririnig kundi simultaneous beeping. He fetched his phone on the bed at napansin ang sweater sa tabi nito. He smiled and curled his lips.

Kakatok na sana si Paige nang biglang bumukas ang pinto na ikinagulat pa nya. Tumingin sa kanya si Stephen with a wrinkled brow. “A-A. Gigisingin na sana kita,” reason out niya.

“Hindi na kelangan. I’m already awake.” Sabi nito at nagpunta na sa bathroom.

Hmn? Mukhang bad mood? Again? Nagkibit-balikat nalang siya at naupo ulit sa couch. Nabilang na nya ata kung ilan ang sulok ng suite at kung ilang parallel lines ang makikita sa mga walls nito. Nakanta na rin niya lahat ng paborito niyang kanta mula pagkabata hanggang sa recent times. Ang hindi nalang nya magawa e yong magpalit ng benda ng sugat niya. Hindi kasi sya left-handed.

Stephen noticed na mukhang problemado si Paige at nakatitig lang sa injured hand nito. It seems that he already knew why. “Need a hand?”

Napatawa si Paige ng marinig ang tanong niya. “Talagang kelangan ko ang kamay ko.” Stephen chuckled and went to get the things he needed kaso hinarang sya ni Paige. “Ako na ang kukuha ng tubig at med kit. Talent mo lang kelangan ko.”

“I’m just warning you. Mahal ang talent fee ko,” biro niya dito saka umupo sa couch.

Paige laughed. “Utang muna. Total bestfriend naman kita.” Pagkasabi nun ay dumeretso na ito para kumuha ng basin at med kit.

Talagang seryoso ata siya sa bestfriend thing na yon. He shook his head in disbelief. Maya-maya ay bumalik na si Paige and he started to treat the wound.

“O yan. Good news!It seems na mabilis gumaling ang sugat mo,” sabi nya kay Paige nang matapos palitan ang benda ng sugat nito. “It’s healing. Pwede ka na ulit makipag-away kung saka-sakali.”

Oo. At ikaw ang aawayin ko. Ngumiti lang si Paige kay Stephen. May pagka-psychic pa naman ito. Baka mabasa pa ang iniisip niya. “Thanks. Hayaan mo gagawin ko yang payo mo.”

Stephen smirked. “Let’s go.” Kinuha nito ang coat sa kwarto.

“Hah??” Tanong niya dito. Saan naman kaya kami pupunta? Hinintay nya itong lumabas ng kwarto saka itinanong ang laman ng isip niya. “Saan na naman ba?”

“Sa dining hall. Tinatamad kasi akong magluto.” Sagot naman nito sa kanya at lumabas na ng suite.

 

Dali-daling tumayo si Paige. Pag gumaling siya, ang unang-una nyang gagawin ay maggo-grocery. May katamaran ring taglay ang isang yon. Tinatamad magluto dahil wala namang laman yong ref. Sumunod sya dito sa second floor kung nasaan ang dining hall ng Hotel.